Villa Anneloi
The DoMiSi krant 1
INHOUD Familie Dokphor – De Rese
En ja, wij starten het nieuwe jaar met een familielid meer, onze SIKKO. Oh, wat een heerlijk manneke ! We zijn er allemaal zo vol van ! (nu figuurlijk dan ! hihi)
Loi wou zoooo graag een meisje… Hij denkt dat het rustiger, makkelijker is en al kunnen vele ouders van dochters dit tegenspreken, Loi denkt er nog altijd zo over. Maar als je Loi zijn ogen zag bij de geboorte van ons Sikko’tje, dan zag je dat het geslacht er duidelijk niet toe doet ! 3 zonen, flinke zonen, gezonde zonen, blije en gelukkige zonen, wat wil een mens dan nog meer… en zoals verwacht, smolt Loi als sneeuw voor de zon (helemaal geen Thaise uitdrukking!). Vlak na de geboorte, na het wegen van 4kg350 en meten van 54cm, heeft Loi Sikko lekker warm gehouden met zijn eigen lichaamswarmte en dat heeft een mooie band tussen die 2 gemaakt. Loi moet nu wel veel werken, en heeft niet veel tijd voor de kids, maar dat zal ie later zeker inhalen !
De 2 oudsten, ja, Milo’ke is niet meer de kleinste, vinden het ook enorm spannend. Do is oud genoeg en beseft de geboorte van Milo nog behoorlijk goed om er als een grote broer op te reageren. Net als bij Milo deelt hij de aandacht door zijn kleinste broer aan iedereen te presenteren. Milo is zoals verwacht zijn positie als jongste kwijt en wil dat niet zo makkelijk opgeven. Hij duwt en trekt nog behoorlijk aan zijn mammie, die natuurlijk veel met klein Sikko bezig is. Maar de laatste weken, voelt Milo aan dat mammie hem niet vergeet en zorgt ook fel voor zijn kleinere broertje. Hij is enorm bazig tegen Do, als die een speeltje van Sikko vast heeft of als Do wat te dichtbij Sikko komt… van wie zou hij dat hebben !
Sikko, een nieuw leven erbij !
De dagen vooraf:
Oh wat verlangde ik naar een vroegere bevalling. Ondanks ik mezelf probeerde voor te houden DAT DAT NIET MAG, kon ik het niet laten en neen, die wens werd geen vervulling. Ik was zo rond als een ton, vond mezelf op foto’s een hoogzwangere koe (en geen mens…) en had zo een moeilijke nachten, vele voorweeen, dat ik het echt beu was.
Maar fysiek zou ik het wel nog dragen, zo erg was het nu ook weer niet. Het was gewoon het feit dat er zoveel te doen was begin december voor onze grote Do. Als mama wil je ieder kind zijn nodige aandacht geven en omdat Do zo flink is op school, wil ik ook tonen dat mammie dat apprecieert. Op 2 december had Do een dansvoorstelling in een shoppingcenter (zie verhaal en illustraties onder deze rubriek). Zou ik het – met dikke buik – meemaken of zou ik er vlak naast in het ziekenhuis liggen ? (en het bijna vanuit mijn raam kunnen zien!). 23 november werd ‘the day of the pride’ op Do zijn school (een dag van te voren! Typisch Thais!) uitgesteld naar 4 december ! Daar kon ik al helemaal niet meer mee lachen. Dat was de uitgerekende dag van de geboorte ! Een schoolfeest met alles erop en eraan (wordt ook geillustreerd hieronder)… Sikko dacht er anders over…
De bevalling, weer als een wonder:
Net als bij de eerste 2 bevallingen, stroomden de tranen van blijschap en geluk van mijn wangen, op de moment dat ik naar mijn kamer gebracht werd.
Eerder was er nooit tijd voor… 3 december om 4u00 ’s morgens kreeg ik weer een van mijn vele voorweeen… Deze keer voelde ik echter wat meer… was het dit? … was het nu ? Mijn instinct zei van wel. Ik begon alles in te pakken om zo de weeen op te vangen. Van echt grote pijn kon ik niet spreken… Ik zette alles klaar voor in de auto en maakte dan Loi wakker. Die vroeg of het wel echt was en draaide zich nog eens om… Hij had echter al snel door dat ik het meende, want ik belde moeke op, ondertussen 4u15, die met de fiets naar het ziekenhuis zou komen en dan belde ik Alexa, mijn DULA! Ik zei haar dat ik het niet 100% wist, al voelde ik het wel… Loi belde naar Oi, die voor Do en Milo zou zorgen… 4u30 konden we vertrekken en het was me nu wel duidelijk dat het DE tijd was, want de weeen werden heviger…
4u50 in het ziekenhuis en ik moest eerst op de weegschaal gaan staan…DAT WAS NU HET LAATSTE VAN MIJN ZORGEN ! Eindelijk merkten ze, dat ik wou dat ze me onderzochten. Alexa was er al en oh, wat was ik daar blij om! Ik lag op de bank en kreeg te horen dat ik 8 cm opening had… plots stond de hele kraamkliniek op stelten ! Ze brachten me, verbaasd dat ik nog kon lopen naar de arbeidskamer, waar ik ook zou bevallen. Alexa zorgde ervoor dat de felle neonlichten uitbleven… De verpleegsters en vroedvrouwen renden af en aan en zagen er zenuwachtiger uit dan ik ! Ze legden handdoeken op de grond, want ik zou gehurkt bevallen. Ik leunde met mijn armen op de bank, zittend op mijn knieen om de weeen op te vangen…. die waren nu wel heftig…Alexa gaf me een serieuze rugmassage en 2 dagen nadien zag je nog de blauwe plekken, waar ze fel op mijn rug gedrukt had, maar het vangde de weeen zo goed op, dat ik amper van felle pijn mag spreken. Ik had 9 cm opening en kreeg het gevoel te willen persen… dat mocht ik, als ik dat wou… de dokter was er nog niet, maar dat vond ik niet erg… moeke was er nog niet en dat vond ik WEL erger,… maar die gedachte was er maar een seconde, want daar was ze en niet veel later ook de dokter… Ik was ondertussen in hurkpositie gaan zitten en Loi en Alexa ondersteunden me… De dokter zei dat ie het licht zou aandoen als de baby kwam, en ook daar reageerde Alexa onmiddellijk kordaat op, NEEN…. Hij vroeg of hij het water mocht breken om de bevalling in gang te steken… ‘oh, dat was dus nog niet gebroken? Dat wist ik helemaal niet?’ Ook dat stond in mijn geboorteplan, “geen water breken”, maar op die moment had ik zoiets van:’he, waarom niet? Waarom wachten?” Ettelijke seconden, het LEEK zoo lang keken dokter, een paar vroedvrouwen, verpleegsters, moeke, Loi, want ondertussen was Alexa achter me gaan zitten en had mij helemaal vast, zo kon Loi de geboorte helemaal zien, allemaal naar mij… het was zo raar en we verschoten bijna allen als ineens mijn water, of beter een WATERVAL, brak en het leek alsof de verpleegsters en de dokter achteruit deinsden, hihi… Nu hield er niets me meer tegen en ik perste… Ik voelde het hoofdje komen, maar voelde ineens geen contractie meer komen.. Van hurkpositie, ging ik even staan en voelde zo weer dat dat kleine wonder eruit wou… nog eens geperst en FLOEP, 5u22 … daar was ie, SIKKO… WEER was het zo snel, zo makkelijk gegaan… hoe is het mogelijk ! Dat wens ik elke moeder toe !!! En ja, zo zou je er wel 10 kunnen kopen, maar voor ons is het echt de laatste noot, ‘SI’ en ‘KO’ kan je lezen als &Co (and company, de andere noten mag je er zelf bijdenken, want we stoppen ermee, hihi)…
Loi sneedt de navelstreng door, ik hield Sikko heerlijk in mijn armen… ik kreeg er maar niet genoeg van ! Hoelang dit heeft geduurd, weet ik niet… De vroedvrouw ging met Sikko, papa, moeke en Alexa om hem te wegen, te meten en te checken of alles in orde was. Ik werd naar de kamer met FELLE NEONLICHTEN gebracht om me op te lappen…Ik kreeg een koude douche in mijn volle euforie als de dokter vroeg of dit het laatste babytje zou zijn. Ik antwoordde er ja op en dan vroeg ie of ie me moest steriliseren…. AUW… wat een vraag, VLAK na een bevalling ??? NEEN !!! Ik stond onmiddellijk terug op de grond, maar werd afgeleid door de aankondiging dat Sikko 4kg350 woog en 54 cm groot was ! Amaai, wat een beer ! En dat ie er ook zo makkelijk was uitgekomen ! Ik werd terug naar de arbeidskamer gebracht, waar Loi in bed lag, t-shirt uit en met Sikko in zijn armen, opwarmend met zijn eigen lichaamswarmte… het was zo vertederend, dat ik het niet erg vond op de zetel te moeten gaan liggen. Dat duurde maar even en ik werd in het bed gelegd, Sikko in de armen en overgelukkig !
Nu de praktische zaken: Loi zou Do & Milo naar school brengen, moeke en vake zouden even naar huis gaan om bij te slapen en Alexa zou wachten tot ik naar mijn kamer gebracht werd. Heerlijke babbel samen. Oh, wat was ik blij dat zij er was ! Ze is een grote steun geweest in het toch wel anders bevallen in Thailand en was mijn grootste aanmoedigster voor borstvoeding. Dat laatste ging wel weer moeizaam, maar met betere begeleiding hier in Thailand, minder bezoek en meer tijd gemaakt voor de baby, heb ik nu 2 kleine voetballen van borsten, die barstensvol melk zitten en waar Sikko dag en nacht om de 2 a 3 uren een uur heerlijke melk uit sabbelt…
December, de DO maand !
Er was zoveel te doen voor Do in december, dat het allemaal een grote opsomming van gebeurtenissen is:
Do zijn dansoptreden in het shoppingcenter CENTRAL:
2 december 2007: Do had de hoofdrol in het dansoptreden met de klas in een reuze grote zaal… In een KRAAKWIT zwaluwkostuum met een rode band en een rood strikje en bovenal een mooi kroontje op het hoofd, was Do de prins, dansend met de prinses (die groter dan hem is, een van zijn vriendinnekes, MIM – zo vader, zo zoon? ), begeleid door zijn klasgenoten in een zwart zwaluwkostuum… Hij deed het schitterend, was zo fier als ne gieter en zo ook papa en mammie, moeke en vake !
Feest bij Do op school:
(deze dag was voorzien op 23 november, maar een dag op voorhand werd het gecanceld doordat ze bang zijn dat het zou regenen… dat heeft het NIET gedaan !)
Het werd dan 4 december 2007: Mammie heeft ‘The Day of Pride ‘ niet kunnen meemaken, maar moeke heeft genoeg foto’s gemaakt: Vandaag krijgen vele leerlingen een eerbetuiging voor het goede werk dat ze gedaan hebben. Een soort diploma uitreiking. Moeke vraagt aan Do, waarom hij niets krijgt en die antwoordt: “ Daarvoor moet ik 100 000 keer braaf zijn en dat kan ik niet hoor !” … Het duurt echter een eeuwigheid en ze staan op het punt om naar huis te gaan. Tot iedereen een papieren ballon krijgt om de lucht in te laten gaan. Er zijn meer dan 1000 aanwezigen en dit maakt het nog mooier… 1000den lichtjes gaan de lucht in en toveren de donkere lucht in een mooie lichtbal.
Sikko, je hoort er helemaal bij !
Op onze website kan je bij ‘aankondiging Sikko’ ons liedje meezingen om Sikko aan te kondigen. Hier wat kiekjes van het heerlijke jongetje. Ondertussen is ie 1 maand oud en dankzij de borstvoeding, zijn de huilmomenten veel minder.
